��������
1997 - Ό �ικήτας Φλέσσας στην WIGMORE Fine Arts - London

………………………………………………………

Η θεματολογία του κείται στον ευρÏ�τερο χÏŽρο της νεκρής φÏ�σης. ΑκÏŒμα  κι ÏŒταν ο καλλιτέχνης  απεικονίζει το ανθρÏŽπινο σÏŽμα η εντÏ�πωση είναι ÏŒτι ζωγράφισε μια φωτογραφία ή μια αφίσα κι ÏŒχι ένα ζωντανÏŒ  μοντέλο . Αναμφίβολα  οι αναφορές στο Ματίς, εσκεμμένες αλλά χωρίς διάθεση μίμησης. Η «εντÏ�πωση»  δεν είναι ÏŒμως ο κÏ�ριος σκοπÏŒς του έργου του. ΚÏ�ρια  ανάγκη του είναι η φÏŒρμα, το χρÏŽμα ακÏŒμα και το φÏŒντο (συχνά χρυσÏŒ, μαÏ�ρο, ή ασημί )που αποτελοÏ�ν αναπÏŒσπαστες πλευρές του συνÏŒλου. ΕδÏŽ  ÏŒμως οι αναφορές  στους μετα -ιμπρεσιονιστές σταματοÏ�ν, γιατί οι βραδÏ�τεροι ρυθμοί του Νικήτα Φλέσσα  επιβάλλουν άλλους δρÏŒμους. Το περίγραμμα είναι καθαρÏŒ, σίγουρο και το κιαροσκοÏ�ρο μινιμαλιστικÏŒ. Τα χρÏŽματα συγκροÏ�ονται χωρίς να θυσιάζεται η αρμονÎ¯α  λες κι ο καλλιτέχνης ζητά να απεικονίσει ειδικά  την αρμονία της αντίθεσης και της πρÏŒσκρουσης.
Συχνά  ο Φλέσσας ακροβατεί επίμονα  μεταξÏ� υπερρεαλισμοÏ� και pop-art π.χ. μια ζÏŽνη στιλπνή και μαÏ�ρη τυλιγμένη απειλητικά σαν δηλητηριÏŽδες φίδι φορτισμένη με ÏŒλες τις σημειολογικές αξίες σαξ και βίας στέκει κάτω απÏŒ μια αιθέρια πολÏ�χρωμη πεταλοÏ�δα σε ένα παράξενο κοντραποÏ�ντο που σε κάνει να διερωτάσαι τι θέλει να πει.  Ένα γιγαντιαίο αυγÏŒ σε  αυγουλιέρα στέκι με δωρική αυστηρÏŒτητα ξεπερνÏŽντας την αίσθηση του kitch   που θα του έδινε ένας  Warhol και χωρίς ίχνος τσαπατσουλιάς στην εκτέλεση. Το δε ρήγμα στ΄ αριστερά του, δίνει την εντÏ�πωση πως το προκάλεσε ένας σεισμÏŒς κι  ÏŒχι ένα κουταλάκι. Τα γυμνά οπίσθια της κÏŒρης σε παραπέμπουν σ΄ ένα  βιολÏŒσχημο ειδÏŽλιο ÏŒπως το σαφÏŽς αποδοσμένο μέλος ενÏŒς γυμνοÏ� άνδρα σε παραπέμπει σε ένα κοÏ�ρο, χωρίς ερωτισμÏŒ, χωρίς χυδαιÏŒτητα, χωρίς σαρκικÏŒ υπαινιγμÏŒ :  απλÏŽς σε αντιμετωπίζουν με την μαρμαρωμένη αταραξία μιας θεÏŒτητας. Αντίθετα τα πεταμένα μπουφάν φέρνουν στο νου ÏŒλα τα συναισθήματα που θα ζήλευε και  μια αφίσα  για Harley Davidson . Τα  σπίρτα ανάβουν αλλά δεν καίουν. Οι καρποί φουσκÏŽνουν απÏŒ χυμοÏ�ς αλλά δεν τρÏŽγονται.
Η δουλειά  του Φλέσσα δεν είναι εÏ�κολη. Δεν ποζάρει σαν άσκηση νατουραλιστικής απεικÏŒνισης. Σε κρατά ÏŒμως σε ένταση, στην αναμονή του απροσδÏŒκητου λες και περιμένεις τον ήλιο να ανατείλει στον αχανή  ορίζοντα μιας ερήμου γνωρίζοντας ÏŒτι αναπÏŒφευκτα φέρνει φως και θάνατο.

Δημήτρης Παντελίδης
“GALLERY” 1997