��������
1997 - ÎŒ Î�ικήτας ΦλÎσσας στην WIGMORE Fine Arts - London………………………………………………………
Η θεματολογία του κείται στον ευρÏ�τερο χÏŽρο της νεκρής φÏ�σης. ΑκÏŒμα κι ÏŒταν ο καλλιτÎχνης απεικονίζει το ανθρÏŽπινο σÏŽμα η εντÏ�πωση είναι ÏŒτι ζωγράφισε μια φωτογραφία ή μια αφίσα κι ÏŒχι Îνα ζωντανÏŒ μοντÎλο . Αναμφίβολα οι αναφορÎς στο Ματίς, εσκεμμÎνες αλλά χωρίς διάθεση μίμησης. Η «εντÏ�πωση» δεν είναι ÏŒμως ο κÏ�ριος σκοπÏŒς του Îργου του. ΚÏ�ρια ανάγκη του είναι η φÏŒρμα, το χρÏŽμα ακÏŒμα και το φÏŒντο (συχνά χρυσÏŒ, μαÏ�ρο, ή ασημί )που αποτελοÏ�ν αναπÏŒσπαστες πλευρÎς του συνÏŒλου. ΕδÏŽ ÏŒμως οι αναφορÎς στους μετα -ιμπρεσιονιστÎς σταματοÏ�ν, γιατί οι βραδÏ�τεροι ρυθμοί του Νικήτα ΦλÎσσα επιβάλλουν άλλους δρÏŒμους. Το περίγραμμα είναι καθαρÏŒ, σίγουρο και το κιαροσκοÏ�ρο μινιμαλιστικÏŒ. Τα χρÏŽματα συγκροÏ�ονται χωρίς να θυσιάζεται η αρμονία λες κι ο καλλιτÎχνης ζητά να απεικονίσει ειδικά την αρμονία της αντίθεσης και της πρÏŒσκρουσης. Συχνά ο ΦλÎσσας ακροβατεί επίμονα μεταξÏ� υπερρεαλισμοÏ� και pop-art π.χ. μια ζÏŽνη στιλπνή και μαÏ�ρη τυλιγμÎνη απειλητικά σαν δηλητηριÏŽδες φίδι φορτισμÎνη με ÏŒλες τις σημειολογικÎς αξίες σαξ και βίας στÎκει κάτω απÏŒ μια αιθÎρια πολÏ�χρωμη πεταλοÏ�δα σε Îνα παράξενο κοντραποÏ�ντο που σε κάνει να διερωτάσαι τι θÎλει να πει. Ένα γιγαντιαίο αυγÏŒ σε αυγουλιÎρα στÎκι με δωρική αυστηρÏŒτητα ξεπερνÏŽντας την αίσθηση του kitch που θα του Îδινε Îνας Warhol και χωρίς ίχνος τσαπατσουλιάς στην εκτÎλεση. Το δε ρήγμα στ΄ αριστερά του, δίνει την εντÏ�πωση πως το προκάλεσε Îνας σεισμÏŒς κι ÏŒχι Îνα κουταλάκι. Τα γυμνά οπίσθια της κÏŒρης σε παραπÎμπουν σ΄ Îνα βιολÏŒσχημο ειδÏŽλιο ÏŒπως το σαφÏŽς αποδοσμÎνο μÎλος ενÏŒς γυμνοÏ� άνδρα σε παραπÎμπει σε Îνα κοÏ�ρο, χωρίς ερωτισμÏŒ, χωρίς χυδαιÏŒτητα, χωρίς σαρκικÏŒ υπαινιγμÏŒ : απλÏŽς σε αντιμετωπίζουν με την μαρμαρωμÎνη αταραξία μιας θεÏŒτητας. Αντίθετα τα πεταμÎνα μπουφάν φÎρνουν στο νου ÏŒλα τα συναισθήματα που θα ζήλευε και μια αφίσα για Harley Davidson . Τα σπίρτα ανάβουν αλλά δεν καίουν. Οι καρποί φουσκÏŽνουν απÏŒ χυμοÏ�ς αλλά δεν τρÏŽγονται. Η δουλειά του ΦλÎσσα δεν είναι εÏ�κολη. Δεν ποζάρει σαν άσκηση νατουραλιστικής απεικÏŒνισης. Σε κρατά ÏŒμως σε Îνταση, στην αναμονή του απροσδÏŒκητου λες και περιμÎνεις τον ήλιο να ανατείλει στον αχανή ορίζοντα μιας ερήμου γνωρίζοντας ÏŒτι αναπÏŒφευκτα φÎρνει φως και θάνατο.
Δημήτρης Παντελίδης “GALLERY” 1997
|