Δεν είναι δύσκολο να σε κερδίσει η ζωγραφική  του Νικήτα  Φλέσσα. Δύσκολο  είναι εσύ να την κερδίσεις, να διαβείς  με την αίσθηση πρώτα, ύστερα με τη νόηση – όταν κι όπου χρειάζεται – πίσω από τα επιφαινόμενα που προσδιορίζουν τα θέματά του.

Αντικείμενα  της καθημερινότητας και της εξοικειωμένης συναναστροφής, πράγματα  συνηθισμένα, απτά , τυχαία, προσπελάσιμα  ή περιθωριοποιούμενα  γρήγορα από το βλέμμα , έλκουν την προσοχή του  Νικήτα Φλέσσα. Καρποδόχες κι  ανθοστήλες , φυλλώματα και ακινητοποιημένα  στον χρόνο θροΐσματα  , ψίθυροι  και λαμπυρίσματα βοτσάλων της ακτής, σώματα γήινα και μετουσιωμένα  όπως οι χαμηλές φλόγες μιας φλόγας σιωπηλής.

Για τον Νικήτα Φλέσσα, ο τρόπος  της ιχνηλασίας  και της ανάδυσης από το βάθος της μνήμης  και του υποσυνειδήτου όλων αυτών των εικόνων , μεταφέρεται στις επιφάνειες ως άσκηση αυτογνωσίας. Οι μορφές μεταγγίζουν  το «χημικό» τους σθένος  ως απόσταγμα βιωμάτων  και φθόγγων της φαντασίας  στο βλέμμα του θεατή , που τις υποδέχεται  απρόσμενα , για να τις επανανακαλύψει και να τις φορτίσει  με τις δικές του συγκινήσεις. Κι  όμως , η ζωγραφική  του Νικήτα Φλέσσα δεν κινητοποιηθεί το συναίσθημα μόνον  αλλά και μια  πνευματική διεργασία  . Γιατί από τα  ταπεινότερα  των ορωμένων  που ο καλλιτέχνης  επιλέγει να εκφράσει, παραπέμπει  σε « αρχετυπικά είδωλα» ενός κόσμου λησμονημένου, διαθέτοντας παράλληλα την ευχέρεια και την ικανότητα  μέσα απ’ αυτόν να ανάγεται στην πρωτογένεια των αισθημάτων, που αναπηδούν  με διαύγεια και εκδηλώνουν  με διαφάνεια  όλη την κλίμακα των αποχρώσεών τους. Η σχεδιαστική απόδοση των μορφών του Νικήτα Φλέσσα , αναδεικνύεται μέσα από μια μικρογραφική αντίληψη. Αντίθετα  η χρωματική του τόλμη και οι έντονες αντιστίξεις   που αυτή περιλαμβάνει , δημιουργούν  τις προϋποθέσεις  ενός υπερρεαλιστικού  άλματος, καθώς παράλληλα  οι όγκοι του αλλού σμικρύνονται, τις περισσότερες φορές όμως μεγιστοποιούνται, διαστέλλοντας με ψυχικό παλμό τις φωτογενείς λεπτομέρειες, αλλά και τις δήθεν τυχαίες συνευρέσεις αυτών του των «ειδώλων».

Διερευνώντας   κανείς τα έργα του Νικήτα Φλέσσα  έχει την εντύπωση ότι παρασύρεται από τον υπόγειο κυματισμό της ανεπίληπτης πινελιάς, που ακολουθεί βυζαντινίζοντες αναβαθμούς υποβάλλοντας μια τελετουργική διάσταση η οποία επιτείνεται από τον τρόπο διαστρωμάτωσης, από την δομή επίσης, αλλά και από τη συνολικότερη ανάπτυξη της κάθε σύνθεσης. Μέσα στη ζωγραφική του συγχωνεύονται αρκετές από τις φάσεις  της νεότερης τέχνης καθώς το σχέδιο, μα κυρίως το χρώμα του , γεμάτα δύναμη, ακρίβεια και εκτυφλωτική ένταση, απαυγάζουν εσωτερική αλήθεια και βαθύτερη καλλιέργεια, πράγμα  που υποδηλώνει, πέρα από τη δεξιοσύνη, ανεπιτήδευτο  ύφος και μια ηθική στάση απέναντι στα διλήμματα που θέτει η εποχή μας. 

Είτε φωβιστικές , είτε εξπρεσιονιστικές εκδοχές κι αν διακρίνει κανείς στον σχεδόν φορμαλιστικό ρεαλισμό του Νικήτα Φλέσσα ένα είναι σίγουρο. Ότι έχει να κάνει με μια ρωμαλέα , ποιοτική δουλεία , διεκπεραιωμένη μέσα από ένα εξομολογητικό , συγκρατημένο τόνο , που ο λυρισμός του είναι λακωνικός χωρίς να του λείπει ένα πλούσιο υπέδαφος. Σαν τα πολύτιμα ορυκτά  κοιτάσματα που πρέπει να πέσει πάνω τους ιδιαίτερο φως για να αναδειχθούν. Διαφορετικά  παραμένουν στη σιωπή , σαν τα σώματα των μνημειωμένων τραυμάτων και των φευγαλέων θαυμάτων μιας λήθης που επουλώνει, ερήμην μας τα εφήμερα.