Η αίσθηση του διαχρονικού χώρου

του Δημήτρη Γιακουμάκη

Η  πρόσφατη ατομική έκθεση του Νικήτα Φλέσσα («Αγκάθι» 1985) δημιουργεί την αντίληψη ότι στη ζωγραφική του χρησιμοποιείται η μεταφυσική «πρόταση» ως ένα είδος διευκρίνησης μιας παραδοξότητας, που χρησιμοποιεί την  επικοινωνία μ΄ ένα καινούργιο τρόπο για να μας καταστήσει ενήμερους  πάνω στις διαφορές και τις ομοιότητες που αποκρύπτονται εξ΄ αιτίας  των καθημερινών τρόπων συμπεριφοράς. Αποτελεί χαρακτηριστικό της ζωγραφικής του Νικήτα Φλέσσα ότι προσφέρει για στοχασμό  μια αναθεώρηση στις παγιωμένες αντιλήψεις μας, ένα διαφορετικό τρόπο εποπτείας του κόσμου, γεγονός το οποίο δικαιώνει τον όρο του «μεταφυσικού» που χρησιμοποιήθηκε για να τον χαρακτηρίσει.

Η θεματογραφία του  στην τελευταία έκθεση εμπλουτίζεται με νέα εικαστικά στοιχεία που έχουν τη δύναμη να λυτρώνουν το τον δημιουργό από την ανάγκη να εφευρίσκει συνεχώς καινούργιους τρόπους και φόρμες. Προσδιορίζει την αναζήτηση στον αρχέτυπο  προβληματισμό του περιβάλλοντος χώρου και της ανθρώπινης κλίμακας, αμετακίνητο σημείο εκκίνησης στην  ζωγραφική αναζήτηση του κόσμου.

Η ομαδοποίηση των αντικειμένων δημιουργεί την  εντύπωση ενός καλοστημένου σκηνικού με μελετημένες και ταυτόχρονα ευανάγνωστες  αναγωγές στα κλασικά πρότυπα. Γεννιέται  μια αίσθηση παρωχημένου χρόνου και διαχρονικού παρά ταύτα χώρου. Τα αντικείμενα δεν έχουν φθαρεί από την καθημερινότητα  και την παρέλευση του χρόνου και υπάρχουν σ ένα κλίμα  γαλήνης μέσα στο οποίο η διαλεκτική έκφραση των στοιχείων υποδηλώνεται μ΄ ένα συμβολικό  υπαινιγμό , όπου ο λυρισμός της χρωματικής κλίμακας  καλλιεργεί μια ονειρική εντύπωση.


Η κατάργηση των διαστάσεων του επιφανειακά «πραγματικού»  και η προβολή τους σ΄ ένα  εκείθεν χώρο, που είναι εντούτοις γνώριμος και οικείος, μας  δημιουργεί την εντύπωση ότι ο κόσμος του οργανώνεται από «έμψυχα»  αντικείμενα, που λειτουργούν ως  καθαρά μορφικά στοιχεία και ως φορείς γνωσιολογικής γραφής.

Δημήτρης Γιακουμάκης – Τεχνοκριτικός «ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ»

1985