Η θεματολογία του κείται στον ευρύτερο χώρο της νεκρής φύσης. Ακόμα  κι όταν ο καλλιτέχνης  απεικονίζει το ανθρώπινο σώμα η εντύπωση είναι ότι ζωγράφισε μια φωτογραφία ή μια αφίσα κι όχι ένα ζωντανό  μοντέλο . Αναμφίβολα  οι αναφορές στο Ματίς, εσκεμμένες αλλά χωρίς διάθεση μίμησης. Η «εντύπωση»  δεν είναι όμως ο κύριος σκοπός του έργου του. Κύρια  ανάγκη του είναι η φόρμα, το χρώμα ακόμα και το φόντο (συχνά χρυσό, μαύρο, ή ασημί) που αποτελούν  αναπόσπαστες πλευρές του συνόλου. Εδώ  όμως οι αναφορές  στους μετα -ιμπρεσιονιστές σταματούν, γιατί οι βραδύτεροι ρυθμοί του Νικήτα Φλέσσα  επιβάλλουν άλλους δρόμους. Το περίγραμμα είναι καθαρό, σίγουρο και το κιαροσκούρο μινιμαλιστικό. Τα χρώματα συγκρούονται χωρίς να θυσιάζεται η αρμονία  λες κι ο καλλιτέχνης ζητά να απεικονίσει ειδικά  την αρμονία της αντίθεσης και της πρόσκρουσης.

Συχνά  ο Φλέσσας ακροβατεί επίμονα  μεταξύ υπερρεαλισμού και pop-art π.χ. μια ζώνη στιλπνή και μαύρη τυλιγμένη απειλητικά σαν δηλητηριώδες φίδι φορτισμένη με όλες τις σημειολογικές αξίες σαξ και βίας στέκει κάτω από μια αιθέρια πολύχρωμη πεταλούδα σε ένα παράξενο κοντραπούντο που σε κάνει να διερωτάσαι τι θέλει να πει.  Ένα γιγαντιαίο αυγό σε  αυγουλιέρα στέκι με δωρική αυστηρότητα ξεπερνώντας την αίσθηση του kitch   που θα του έδινε ένας  Warhol και χωρίς ίχνος τσαπατσουλιάς στην εκτέλεση. Το δε ρήγμα στ΄ αριστερά του, δίνει την εντύπωση πως το προκάλεσε ένας σεισμός κι  όχι ένα κουταλάκι. Τα γυμνά οπίσθια της κόρης σε παραπέμπουν σ΄ ένα  βιολόσχημο ειδώλιο όπως το σαφώς αποδοσμένο μέλος ενός γυμνού άνδρα σε παραπέμπει σε ένα κούρο, χωρίς ερωτισμό, χωρίς χυδαιότητα, χωρίς σαρκικό υπαινιγμό. Απλώς σε αντιμετωπίζουν με την μαρμαρωμένη αταραξία μιας θεότητας. Αντίθετα τα πεταμένα μπουφάν φέρνουν στο νου όλα τα συναισθήματα που θα ζήλευε και  μια αφίσα  για Harley Davidson . Τα  σπίρτα ανάβουν αλλά δεν καίουν. Οι καρποί φουσκώνουν από χυμούς αλλά δεν τρώγονται.

Η δουλειά  του Φλέσσα δεν είναι εύκολη. Δεν ποζάρει σαν άσκηση νατουραλιστικής απεικόνισης. Σε κρατά όμως σε ένταση, στην αναμονή του απροσδόκητου λες και περιμένεις τον ήλιο να ανατείλει στον αχανή  ορίζοντα μιας ερήμου γνωρίζοντας ότι αναπόφευκτα φέρνει φως και θάνατο.