Επάνω σε ένα ιωνικό κιονόκρανο κάθεται μια γυμνή κοπέλα και ρεμβάζει. Η θάλασσα αποτελεί το δροσερό φόντο. Το φως διάχυτο μένει διακριτικό, περισσότερο εξωπραγματικό. Κι άλλες γυμνές και γυμνοί ποζάρουν σε ανάλογες στάσεις και θέσεις και όλοι είναι σαν ένα απλό στοιχείο του περιβάλλοντος, σαν ένα τμήμα μιας «νεκρής φύσης».

Η περίπτωση του Νικήτα Φλέσσα  είναι ενδιαφέρουσα από την άποψη της ίδιας της ζωγραφικής παρουσίας , αλλά  και από την πλευρά της τεχνοτροπίας. Ζωγραφίζει με αυγοτέμπερα , μια αρχαία τεχνική, γνωστή τόσο από τα πορτραίτα του Φαγιούμ, αλλά κυρίως από τις βυζαντινές  και μεταβυζαντινές  εικόνες. Η τεχνική αυτή  στην οποία έγιναν και αριστουργήματα της πρώιμης Αναγέννησης , δεν επιτρέπει  διαχύσεις  του χρώματος. Γι αυτό το σχέδιο έχει οξύτητα , τα περιγράμματα είναι σταθερά και γενικά  επικρατεί μεγάλη καθαρότητα στη διαγραφή των μοτίβων. Ο Φλέσσας κατέχει τέλεια  την τεχνική  αυτή και την εκμεταλλεύεται  θαυμάσια.

Από την πλευρά της τεχνοτροπίας  ο ζωγράφος βρίσκεται στο μεταίχμιο  μεταξύ συνειδητής και ναϊφ  αντιμετώπισης του κόσμου και ακριβώς  αυτή του η νοοτροπία  αποτελεί  ένα εξαιρετικό προσόν για τη διατύπωση των θεμάτων του. Τους προσδίδει  μια εξωπραγματική μεταφυσική σχεδόν χροιά. Ο Φλέσσας  που θυμίζει τον Μπόστ στην κρυστάλλινη διατύπωση έχει πηγαίες δυνατότητες που  καλλιεργεί στην  πάροδο του χρόνου, παρουσιάζοντας μια ανέλιξη και μια πραγματική πρόοδο. Τελειοποιείται η τεχνική του , διευρύνεται όμως και η εικαστική του αντίληψη που αποκτά ποιητικές προεκτάσεις.