Ανέκαθεν πίστευα ότι δεν υπάρχουν ζωγράφοι επαγγελματίες και ερασιτέχνες, σπουδαγμένοι και ασπούδαχτοι. Κατ΄αρχήν υπάρχει το έργο και η στάση μας μπροστά στο έργο. Η κριτική, η δικαιολόγηση δηλαδή ης στάσης μας είναι και εύκολη και δεν προσφέρει τίποτε, γιατί έρχεται πάντοτε εκ των υστέρων.
Τον Νικήτα Φλέσσα τον γνώρισα με μια σύσταση που προήλθε από τον φίλο και συνάδελφο Θωμά Φανουράκη. Δεν δυσκολεύτηκα να συμφωνήσω μαζί του, όταν είδα τη δουλειά του. Έκτοτε παρακολουθώλ τη δουλειά του φιλικά, αποφεύγοντας να δεσμεύω την ευαίσθητη προσωπικότητά του με άχρηστες συμβουλές. Απλώς χαίρομαι όταν , όσο περνά ο καιρός βλέπω να δικαιώνονται οι προσδοκίες μου. Αυτά τα γκρίζα και καφετιά χρώματά του έχουν μια ασυνήθιστη ευγένεια και μελαγχολία μαζί. Το ωχρό φως που έρχεται μέσα από τα τζάμια του ανοικτού παράθυρου, φωτίζει με μια αδιόρατη ελπίδα και εγκαρτέρηση αυτά τα άδεια δωμάτια- τα μοναστικά κελιά. Υποβάλλουν μια πραγματικότητα τα εσωτερικά του, που θα πρέπει να την αναζητήσουμε περισσότερο μέσα στον άνθρωπο παρά στο θέμα του. Υπάρχει μια βαθύτερη και ανταπόκριση στον άνθρωπο και το έργο του. Δε λέει ψέματα θέλω να πω, κι αυτό δεν είναι λίγο.
Γιώργος Μανουσάκης
1973